حتما شما هم فلاپی دیسک ها را خوب به یاد دارید و خاطره های جالبی با آن دارید،‌ روزهایی که با این حافظه ی کوچیک هزاران اطلاعات جابه جا می شد.

به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان؛ کم کم  دوران استفاده از  سي دي و دی وی دی ها رو اتمام است، سي دي هایی که با حجم 700 مگابايت دست مردم مي چرخيد و استفاده مي شد. اما پس از مدتي سي دي ها خش مي افتادند يا خراب مي شدند و ديگر دستمان به اطلاعات نمي رسيد.

حال فلش مموري ها با حجم هاي گوناگون و فضاي خيلي كوچكي كه دارند در دل مردم جاي گرفته اند به طوري كه استفاده از يك فلش مموري يا حافظه قابل حمل، امروزه يك وسيله ضروري محسوب مي شود تا كاربران اطلاعات خود را با حجم هاي مختلف جابه جا كنند و هميشه همراه خود نگه دارند.

در این گزارش میخواهیم نگاهی به تاریخچه فلاپی دیسک ها که به عنوان اولین وسیله ذخیره سازی اطلاعات از آنها استفاده می شد بیاندازیم.


حافظه 40 ساله کاربران قدیمی


فلاپی دیسک چیست؟
فلاپی دیسک، یا دیسک نرم وسیله‌ای برای ذخیره اطلاعات است که از یک صفحه (دیسک) مدور نازک از جنس پلاستیک منعطف با پوششی از مواد فرو مانیتیک ( قابلیت اهن ربایی ) تشکیل شده‌ است که توسط یک پوسته مربع یا مستطیل شکل از پلاستیک محافظت می‌شود. دیسک‌های نرم توسط گرداننده دیسک نرم (floppy disk drive) یا FDD خوانده و نوشته می‌شوند.

حافظه 40 ساله کاربران قدیمی

تاریخچه
حدود چهل سال پیش فلاپی دیسک های  100 کیلوبایتی بیشترین حجم ذخیره سازی اطلاعات را در تاریخ رایانه با خود به یدک می کشید. آلن شوگارت در سال 1967 در آی.بی.ام آنرا اختراع نمود. حلقه ای از جنس پلاستیک که در وسط آن هسته ای مغناطیسی داشت. اولین فلاپی دیسکها 8 اینچی بودند که به دیسکت معروف شدند و بعدها 5.25 اینچی شده و در اولین رایانه رومیزی یا پی سی در سال 1981 از آن استفاده شد.

این نوع فلاپی دیسکها 360 کیلوبایت بود که بعدها فلاپی دیسکهای 1.44 مگابایتی در ابعاد 3.5 اینچی ساخته شد. بنابراین پس از گذشت سالها، فلاپی از نظر فیزیکی کوچکتر شده و حافظه آن افزایش یافته است. تا اواخر دهه 1990 محبوب ترین وسیله ذخیره سازی اطلاعات به شمار می رفت که با آمدن فلش مموری و سی دی، کم کم رو به مرگ تدریجی پیش رفت.ولی از یاد نبریم در آن زمان ابزاري کوچک که بتواند 44/1 مگابايت اطلاعات را در خود ذخيره کند، بسيار ارزشمند به شمار مي رفت.

حافظه 40 ساله کاربران قدیمی

مزیت فلاپی دیسک ها
شاید تنها مزیت فلاپی دیسک ها قابلیت حمل آنها باشد که به کاربر این امکان را می دهد تا اطلاعاتی در حدود یک مگابایت را با خود حمل نماید ( که البته اطلاعات زیادی بشمار نمی‌آید )
 
اشکالات فلاپی دیسک‌ها
با توجه به اینکه فلاپی دیسک‌ها حافظه‌های جانبی نسبتاً قدیمی هستند، امروزه اشکالات زیادی در رابطه با آنها به چشم می‌خورد که عبارت‌اند از : سرعت خواندن و نوشتن اطلاعات در آنها بسیار کم است ظرفیت آنها کم است نسبت به ضربه حساس بوده و در نتبجه دوام کمی دارند.

چگونه فلاپی دیسک ها را نگهداری می کردند؟
در نگهداری از فلاپی دیسک‌ها باید به موارد زیر توجه نمود
﷼ آنها را در دمای مناسب نگهداری کرد
﷼ به آنها ضربه‌ای وارد نشود
﷼ جسم خارجی با صفحه حساس به مغناطیس آنها برخورد ننماید
﷼ در میدان‌های مغناطیسی شدید قرار داده نشوند


نکته جالب درمورد فلاپی دیسک ها
در بعضی از موارد لازم است پس از ذخیره نمودن اطلاعات در فلاپی دیسک ها آنها را در مقابل تغییر و یا پاک شدن محافظت نمود. بدین جهت در فلاپی دیسک ها یک فضای باز مربع شکلی در نظر گرفته شده است که در زیر آن یک دکمه متحرک قرار دارد. هر گاه دکمه متحرک فضای باز را نپوشاند امکان‌نوشتن و یا پاک کردن اطلاعاتِ دیسک وجود ندارد و تنها می توان اطلاعات را از روی دیسک خواند . به عبارت دیگر در چنین حالتی تنها می توان عمل LOAD را جهت اجراء برنامه ها انجام داد. به این حالت از دیسک اصطلاحا Write protect می گویند.


در زمان قدیم فلاپی وسیله ای مهم و در این حال کار راه انداز برای انتقال اطلاعات بود که تغییر و سوییچ از فلاپی به دیسک سی دی اولین بار توسط اپل با سیستم آی.مک 1998 متحقق شناس در عرض کمتر از چند سال شرکت های بزرگ مانند اپل تغییر استراتژی دادند تا اینکه در سال 2007 اکثر سازندگان سخت افزار اعلام کردند دیگر فلاپی دیسک نمی سازند.و هم اکنون هیچ کاربری حاظر نیست با حافظه ای کار کند که نه سرعت دارد نه حجمی برای انتقال.
 

هفتاد سال پیش مزرعه‌داری در ایالت کلرادوی آمریکا یکی از مرغ‌هایش را سر برید، اما مرغ سرکنده حاضر نشد بمیرد. مایک - اسمی که بعدا روی این مرغ گذاشتند - ۱۸ ماه بعد از سلاخی همچنان زنده بود و مرزهای شهرت را در می‌نوردید. این که چطور یک مرغ بی‌سر این همه وقت زنده ماند، سوالی است که کریس استوکل واکر هفتاد سال بعد به دنبال آن رفته است.

روز ۱۰ سپتامبر سال ۱۹۴۵ لوید اولسون و همسرش کلارا مثل خیلی روزهای دیگر در مزرعه‌شان در فروتای کلرداو مشغول سر بریدن مرغ‌هایشان بودند.

اولسون سر مرغ‌ها را جدا می‌کرد و همسرش مرغ‌های سربریده را پاک می‌کرد. اما یکی از چهل پنجاه مرغی که آن روز از زیر تیغ آقای اولسون رد شد، با بقیه متفاوت بود.

تروی واترز، نتیجه این زوج، که خودش هم در فروتا مزرعه‌دار است می‌گوید آن روز "آنها کارشان را تمام کردند اما یکی از مرغ‌ها هنوز زنده بود و بال بال می‌زد". مرغ سرکنده‌ از این سو به آن سو می‌دوید و حاضر نبود آرام بگیرد.

اولسون‌ها مرغ را در جعبه میوه‌ای گذاشتند و جعبه را در ایوان خانه‌شان. فردا صبح که لوید بیدار شد سری به ایوان زد تا ببیند چه بر سر مرغ آمده است. واترز می‌گوید جد بزرگش دید که حیوان زبان‌بسته هنوز زنده است.

واترز داستان را وقتی پسربچه‌ بود از جد بزرگش شنید که در خانه آنها در بستر بیماری بود. اتاق او و لوید اولسون کنار هم بود و پیرمرد، که بیشتر وقت‌ها بی‌خواب بود، ساعت‌ها برای تروی از خاطراتش می‌گفت.

واترز می‌گوید: "او مرغ‌های سرکنده را به شهر می‌برد و در بازار گوشت و مرغ می‌فروخت... این مرغ را هم با خودش برد. آن روزها با اسب و گاری رفت وآمد می‌کردند. مرغ را سوار گاری کرد و با خود برد. به شهر که رسید شروع کرد با این و آن شرط بستن سر مرغ زنده سرکنده‌."

داستان غریب پرنده بی‌سر خیلی زود از فروتا فراتر رفت و کار به روزنامه‌های محلی رسید. گزارشگرها برای مصاحبه سراغ اولسون می‌آمدند و دو هفته بعد یک نفر به نام هوپ وید که در حاشیه سیرک‌ها نمایش‌ جانبی برگزار می‌کرد، از سالت‌لیک سیتی در یوتا سیصد مایل سفر کرد تا اولسون و مرغش را ببیند.

او پیشنهاد ساده‌ای برای صاحب مرغ داشت: مرغ را به نمایش بگذاریم و پول دربیاوریم.

واترز می‌گوید آن روزها در دهه چهل آنها مزرعه کوچکی داشتند و به زحمت دخل و خرج می‌کردند. این بود که جد بزرگ از پیشنهاد وید استقبال کرد و مرغ را به نمایش گذاشت.

آنها اول به سالت‌لیک سیتی و دانشگاه یوتا رفتند و مرغ بی‌سر را در معرض چندین و چند آزمایش قرار دادند. شایع است که محققان دانشگاه در آن زمان سر تعداد زیادی مرغ را با دقت و وسواس علمی بریدند تا ببینند آیا هیچ کدام زنده می‌مانند یانه. ظاهرا هیچ کدام زنده نماندند.

ماجرا آن قدر بالا گرفت که پای مجله مشهور لایف هم به داستان معجزه‌آسای مایک، مرغ بی‌سر باز شد. بعد از آن لوید، کلارا و مایک تور دور آمریکای خود را شروع کردند.

آنها به کالیفرنیا و آریزونا رفتند و بعد که زمان برداشت محصول و بازگشت به مزرعه فرا رسید، هوپ وید، مایک بی‌سر را با خود به جنوب شرق آمریکا برد.

کلارا اولوسن، سفرهای مرغ سرکنده را به دقت در دفترچه یادداشتش ثبت می‌کرد. این یادداشت‌ها امروز هم در محفظه سلاح‌های خانوادگی نگهداری می‌شود.

بعد از تور اول دور آمریکا اولسون‌ها مایک را به فینیکس آریزونا بردند، همان‌جا بود که در بهار ۱۹۴۷ فاجعه رخ داد.

_________________________________________

بعد از بریدن سر مرغ چه اتفاقی می‌افتد؟

• بریدن سر ارتباط مغز با باقی بدن را قطع می‌کند، اما برای مدت کوتاهی اعصاب نخاعی همچنان از ته‌مانده اکسیژن استفاده می‌کنند.
• شبکه نخاعی بدون ارتباط با مغز به صورت خودجوش و فی‌البداهه عمل می‌کند. به گفته دکتر تام اسمولدرز از دانشگاه نیوکاسل "نورون‌ها (یاخته‌های عصبی) فعال می‌شوند و پاها شروع به حرکت می‌کنند".
• وقتی این اتفاق می‌افتد معمولا مرغ روی زمین دراز می‌شود، اما در موارد نادری نورون‌ها برنامه دویدن را در جسم بی‌سر اجرا می‌کنند.
• دکتر اسمولدر می‌گوید در این صورت "مرغ بدون سر برای مدتی می‌دود"، اما نه ۱۸ ماه بلکه یک ربع یا چیزی در همین حدود.

_________________________________________

مایک در دوران بی‌سری با آب و غذای مایعی تغذیه می‌شد که اولسون‌ها با قطره‌چکان مستقیما به مری او می‌رساندند. کار حیاتی دیگری که آنها می‌کردند، تخلیه خلط از گلوی مرغ بود که با سرنگ انجام می‌دادند.

شبی که مایک مرد، آنها با صدای مرغ که در حال خفه شدن بود از خواب بیدار شدند. وقتی دنبال سرنگ گشتند متوجه شدند که آن را در محل نمایش جا گذاشته‌اند و قبل از آنکه جایگزینی پیدا کنند، کار از کار گذشته بود و مایک جان داده بود.

واترز می‌گوید: "برای سال‌ها او (اولسون) ادعا می‌کرد که مرغ را به مردی که در سیرک کار می‌کرد، فروخته است... تا این که چند سال قبل از مرگش بالاخره یک شب برای من اعتراف کرد که او خودش مسبب مرگ مایک بوده و مرغی که برایش تخم طلا می‌داده را به خاطر بی‌مبالاتی از دست داده است."

اولسون به هیچ کس نگفت که با جسد مرغ چه کرده است. واترز می‌گوید "شرط می‌بندم که آن را یک جایی در بیابان بین اینجا و فینکس رها کرده و احتمالا خوراک شغال‌ها شده است".

'معجزه مایک' چطور رخ داد؟

همه این داستان‌ها به کنار، چطور مایک توانست این همه وقت بعد از بریدن سرش زنده بماند؟

چیزی که باعث شگفتی دکتر تام اسمولدرز، متخصص مرغ در مرکز رفتارشناسی و تکامل دانشگاه نیوکاسل شده این است که این مرغ از خونریزی نمرده است. برای دکتر اسمولدر توضیح این مسئله سخت‌تر از آن است که توجیه کند که حیوان توانسته بدون سر به زندگی‌اش ادامه دهد.

برای انسان‌ها از دست دادن سر به معنای از دست دان کامل مغز است. برای مرغ‌ها مسئله تا حدی فرق می‌کند.

دکتر اسمولدر می‌گوید "تعجب خواهید کرد اگر برایتان از مغز خیلی کوچک مرغ بگویم که در سر او جا گرفته است". این عضو مرغ عمدتا در عقب جمجمه، پشت چشم‌ها قرار گرفته است.

تصاویر و گزارش‌ها از آن زمان نشان می‌دهد که منقار، صورت، چشم‌ها و یک گوش مرغ با ضربه چاقو جدا شده است. اما دکتر اسمولدر برآورد می‌کند که ۸۰ درصد از حجم مغز - و تقریبا تمام آنچه که فعالیت بدن مرغ از جمله ضربان قلب، گرسنگی و سیستم گوارشی را کنترل می‌کند - دست‌نخورده باقی مانده است.

در آن زمان گفته شد که مایک به این دلیل از سلاخی جان سالم به در برده که یک بخش یا تمام ساقه مغز همچنان به بدن متصل بوده است. از آن زمان علم پیشرفت کرده و معلوم شده است که آن چه در آن زمان ساقه مغز خوانده می‌شد، در واقع بخشی از خود مغز است.

پس چرا دیگران که تلاش کردند مرغ‌هایشان را به مایک تبدیل کنند، موفق نشدند؟ به نظر می‌آید سر مایک به صورت استثنایی درست در همان جایی که باید بریده شده و علاوه بر آن بخت با او یار بوده و یک لخته خون وقت‌شناس جلوی خونریزی او را گرفته است.

تروی واترز حدس می‌زند که جد بزرگش چند بار دیگر هم تلاش کرده که موفقیت مایک را تکرار کند.

دیگران هم حتما همین کار را کرده‌اند. یکی از همسایگان آنها هر چه مرغ را که در آن اطراف برای فروش بوده می‌خریده و با یک بسته آبجو سراغ اولسون‌ می‌رفته تا او را ترغیب کند راز موفقیتش را فاش کند.

واترز می‌گوید: "یادم می‌آید که (اولسون) با خنده به من می‌گفت هر دو هفته یک بار مهمان آبجو مجانی بودیم چون همسایه‌مان مطمئن بود از این راه پول کلانی به جیب خواهد زد."

خیلی‌ها در فروتا فکر می‌کردند که خود اولسون‌ها از این راه پول کلانی به جیب زده‌اند. اما واترز می‌‌گوید این خبرها هم نبود.

هر چند که به گفته او آنها از این راه پولکی به جیب زدند. اولسون یک خرمن‌کوب و دو تراکتور خرید و جایگزین اسب و قاطرهایش کرد. یک وانت شورولت مدل ۱۹۴۶ هم از بی‌سری مایک به اولسون‌ها رسید.

واترز می‌گوید یک وقتی از اولسون پرسیده که آیا کل ماجرا باعث تفریح و سرگرمی او هم بوده است. "او جواب داد 'آره، موقعیتی پیش آمد که توانستم به همه جا سفر کنم و جاهایی را در آمریکا ببینم که در غیر این صورت نمی‌دیدم. توانستم تجهیزات مدرن بخرم و مزرعه را مکانیزه کنم.' اما در نهایت مرغ سرکنده خاطره‌ای شد که به گذشته‌ها بر می‌گشت. او بقیه عمرش را هم به کشاورزی گذراند و پولش را از گل و لای درآورد".

در ‌تصویر شکسته‌شدن دیوار صوتی، چگالش بخار آب تحت تأثیر

فشار با سرعت ۱۶ فریم در ثانیه توسط دوربین عکاسی به ثبت رسیده است. 

 وی یکی از بزرگ‌ترین سلاح‌های گوگل و یکی از با ارزش‌ترین برندهای فن‌آوری جهان است. کار وی هک کردن سیستم‌ها و سرویس‌های گوگل به عنوان یک هکر «کلاه سفید» است و در خط مقدم جبهه گوگل ‌علیه هکر‌های مجرم یا «کلاه سیاه» مشغول مبارزه سایبری است.

وی یکی از بزرگ‌ترین سلاح‌های گوگل و یکی از با ارزش‌ترین برندهای فن‌آوری جهان است. کار وی هک کردن سیستم‌ها و سرویس‌های گوگل به عنوان یک هکر «کلاه سفید» است و در خط مقدم جبهه گوگل ‌علیه هکر‌های مجرم یا «کلاه سیاه» مشغول مبارزه سایبری است.

به گزارش «تابناک» پریسا تبریز یکی از مهمترین و با ارزش‌ترین مهره‌های شرکت گوگل است. جوان ایرانی متخصص در امنیت سایبری که گوگل لقب وی را «شاهزاده امنیت» گذاشته است.

به عنوان یک هکر «کلاه سفید»، کار وی هک کردن سیستم‌ها و کارمندان گوگل است تا پسش از آنکه دست هکرهای «کلاه سیاه» یا مجرمان سایبری به خلل و فرج‌های امنیتی گوگل برسد، آن‌ها را برطرف سازد. کار وی و تیم همراه، نجات تقریبا بیش از یک میلیارد کاربر گوگل کروم است که جزو پر‌مخاطب‌ترین و محبوب‌ترین مرورگر‌های کنونی است.

خانم تبریز ۳۱ ساله، ‌پدیده غیر عادی در سیلیکون والی و دنیای فن‌آوری است؛ نخست اینکه وی یک زن است، ‌که در دنیای فن‌آوری زنان چندان حضور پر‌‌رنگی ندارند‌ و دیگر آنکه سرپرست و فرمانده تیمی سی نفره از بزرگ‌ترین متخصصان امنیتی در اروپا و آمریکاست. 

بر همین مبناست که وی قادر به انتخاب لقب خود است و نام «شاهزاده امنیت» ‌روی کارت ویزیت وی حک شده است. وی در این باره می‌گوید: می‌دانم که عنوان مهندس امنیت برای بسیاری خسته‌کننده و تکراری است. در نتیجه لقب «شاهزاده امنیت» چیزی جدید و غریب و جالب توجه است.

وی درباره حضور زنان در عرصه فن‌آوری می‌گوید: پنجاه سال پیش، شمار زنان شاغل در عرصه پزشکی و حقوق تقریبا برابر بود، خوشبختانه اکنون این موضوع به دنیای فن‌آوری نیز به تدریج سرایت می‌کند. 

پریسا که در سال ۲۰۱۲ به عنوان یکی از سی زن بر‌تر سال از سوی مجله فوربس مطرح شد، در حومه شهر شیکاگو بزرگ شد و به عنوان خواهر بزرگ‌تر، همواره دو برادر کوچک خود را زیر پر و بال داشت. وی در خصوص برادران خود می‌گوید: از آن‌ها بزرگ‌تر بودم و در همه بازی‌ها آن‌ها را شکست می‌دادم! اما وقتی بزرگ‌تر شدند و دیگر زورم به آن‌ها نمی‌رسید، به این نتیجه رسیدم که باید به طریق دیگری از آن‌ها جلو بزنم. 

وی ادامه می‌دهد: در آغاز نمی‌دانستم باید به چه کاری مشغول شوم. چندین آزمون در مدرسه انجام دادم که نتیجه آن‌ها این بود که باید افسر پلیس شوم. ابتدا این موضوع مورد تمسخر من بود، ولی اکنون می‌بینم ‌چندان هم دور از واقعیت نبود. اکنون من به گونه‌ای مشغول حفاظت از افراد هستم.

وی تا پیش از آنکه در رشته مهندسی کامپیو‌تر وارد دانشگاه ایلینویز شود، حتی به رایانه دست هم نزده بود؛ اما داستان «جان دراپر» معروف به «کاپتان کرانچ» یکی از معروف‌ترین هکر‌های معاصر الهام بخش وی در این مسیر بود. 

پریسا تبریز همه چیز را زیر نظر دارد. از فعالیت هکرهای مجرم برای دزدی اطلاعات بانکی افراد، تا فعالیت‌های گروه‌هایی همچون Anonymous و حتی کسانی که در پی هک کردن و از کار انداختن سیستم Gmail هستند. توانایی خارق‌العاده وی برای نفوذ به ذهن هکرهای مجرم، منجر به آن شده ‌که وی مجوز حضور سایر مهندسان در بخش امنیت گوگل را صادر کند. در سمینارهایی که برگزار می‌کند از مخاطبانش می‌خواهد ‌راه هک کردن یک دستگاه شکلات فروشی را بدون استفاده از ابزار تکنولوژیک شرح دهند. 

پاسخ آن‌ها برای پریسا تبریز مشخص می‌کند که کدام یک از استعداد ذاتی برای ورود به عرصه امنیت سایبری برخوردارند.

شرکت گوگل مجبور است هزینه‌های بسیاری ‌برای نزدیک نگه داشتن دشمنان خود و شناخت نقاط ضعف امنیتی خود متقبل شود. اکنون این شرکت به هر شخصی که بتواند خطا‌ها یا خلل و فرج گوگل کروم را نشان دهد، پاداشی برابر با ۳۰ هزار دلار پرداخت می‌کند و تا امروز مجموع این پاداش‌ها به ۱.‌۲۵ میلیارد دلار رسیده است و منجر به ترمیم ۷۰۰ خطا و نقطه ضعف در کروم شده است. 

پریسا تبریز بر این باور است که این اقدام گوگل کاملا منطقی و حساب شده است، زیرا‌ شما می‌خواهید که این هکر‌ها در کنار شما باشند و نه ‌علیه شما. از همین روی است که وی معمولا ساعات زیادی ‌در شبانه روز مشغول تلاش برای صیانت و حفاظ از اطلاعات و داده‌های یک هفتم جمعیت جهان است.

 وقتی خسته هستیم یا حوصله‌مان سر رفته است، دهن‌‌‌‌‌‌دره می‌کنیم. باز کردن و کش آوردن دهان عملکرد دیگری هم دارد و آن بازگرداندن دمای مناسب برای کارکرد درست‌ مغز است.

خمیازه و فواید خمیازه کشیدن

وقتی خمیازه‌تان می‌گیرد، باید بدون ملاحظه زمان و مکان خمیازه بکشید. خمیازه رفلکس طبیعی بدن برای رفع خستگی است و موجب سر‌حالی می‌شود.

چهره‌های مطرحی چون اوباما، پوتین یا دالایی لاما از خمیازه‌ کشیدن در مقابل دیگران ابایی ندارند. بچه‌ها هم به طور طبیعی جلوی خمیازه خود را نمی‌گیرند.

آدم‌ها به خاطر خستگی، بی‌حوصلگی یا به خاطر تحت فشار بودن خمیازه می‌کشند. پژوهشگران مدت‌های مدید فکر می‌کردند که باز شدن غیرارادی قفل دهان موجبی است برای افزایش اکسیژن و احساس رفع خستگی ناشی از تامین دوباره اکسیژن است.

اما پژوهشگران کالج "سانی" در نیوریوک و دانشگاه وین به تازگی پی برده‌اند که خمیازه کشیدن عملکرد دیگری هم دارد و آن این‌که مغز را خنک می‌کند.

چرخه خواب و استرس، تابع نوسان درجه حرارت مغز است و کار خمیازه آن که این دمای پیوسته در حال تغییر را تنظیم و متوازن ‌کند. توضیح ساده محققان دانشگاه وین این است که ما با خمیازه کشیدن، دمای اطراف را دستکاری می‌کنیم. به تعبیر دیگر، دهن‌دره همانند ترموستات مغز عمل می‌کند.

خمیازه و دمای محیط

تیم تحقیقاتی دانشگاه وین برای بررسی این فرضیه، تناوب خمیازه کشیدن شهروندان در ماه‌های تابستانی و زمستانی را زیر نظر گرفت. مشابه همین بررسی در هوای خشک و ۳۷ درجه آریزونا انجام شد.

پژوهش‌ها نشان داد که مردم وین در تابستان بیشتر از زمستان خمیازه می‌کشند اما در آمریکا نتیجه کاملا برعکس بود.
علت روشن بود: متوسط دمای وین در تابستان ۲۰ درجه است و این متوسط حرارت زمستانی در آریزونا است.

محققان آمریکایی و اتریشی بر این اساس فرضیه‌‌ای را طرح کردند: تعداد خمیازه‌ها به فصل سال یا بلندی و کوتاهی روز یا روشنایی و تاریکی محیط ربط ندارد بلکه موضوع به درجه حرارت ۲۰ درجه بر می‌گردد.

به عبارت دیگر و به نظر آنها، وقتی دمای هوا حدود ۲۰ درجه است آدم‌ها بیشتر دهن دره می‌کنند.

یورگ ماسن، همکار این پروژه تحقیقاتی، در توضیح فرضیه یاد شده می‌گوید: «اگر حرارت بدن و حرارت محیط یکسان باشند، دهن‌دره کارکردی برای تنظیم درجه حرارت مغز نخواهد داشت.»

او تاکید می‌کند که کارکرد خمیازه در هر شرایطی تغییر دمای مغز نیست و اگر چنین بود، دهن دره می‌توانست خطرناک هم باشد.

منبع : دلگرم

 برخی از مواد غذایی برای سلامتی مفید اما به دلایلی کشنده هستند که در این مقاله با آنها آشنا می‌شوید.

 جملات زیـبا و حکیـمانه از پـروفسور حسابی



چهار اصل پیشرفت: مردانگی، عدالت، شرم و عشق است.

زندگی، یعنی پژوهش، و فهمیدن چیزی جدید.

عشق، به وجود آورنده اعمال زیباست.

اگر کار کنیم، زحمت بکشیم، از سرمایه چیزی کم نداریم.

احساس اجبار به فداکاری، لازمه زندگیست.

انجام وظیفه، لازمه جهش بسوی پیشرفت است.

تقلید از غرب، خطری است جدی، که چشمه های نبوغ را، خشک می کند.

یک عمل درست، بهتر است از هزار نصیحت.

بزرگترین خوشحالی من در زندگی، هوش و استعداد جوانان ایرانی است.

راه پیشرفت، ارزش نهادن به علم و تحقیق، احترام به معلمین، اساتید، دانش آموزان و دانشجویـان است.

سادگی و عشق از عوامل پیشرفت است، که در قلب ما ایرانیان است.

هرچه انسان، وجود ارزشمندتری داشته باشد به همان اندازه مودب و فروتن است.

فعال باشیم، ولی ملایم، عادل باشیم، ولی با گذشت.

جهان سوم جایی است که هر کس بخواهد مملکتش را آباد کند، خانه اش خراب می شود
و هر کس بخواهد خانه اش را آباد کند باید در ویرانی مملکتش بکوشد.

هنر، با احساسات آدمی بازی می کند.

عشق زندگی را به شیوش می آورد.

هنر، چاشنی زندگیست.

ایران، جزیره هوش و ذکاوت است.

شخصیت یک ملت را، ادبای آن ملت می سازند.

طنز در مملکت ما، یک مقاومت ملی است، و همیشه حافظ ایران بوده است.

موسیقی خوب ایرانی، یک طرز تفکر است. یک فلسفه است، و بیان یک آرزوست.

داشتن هدف و رفتن به دنبالش، خوب است ولی عاشق هدف بودن و گرفتار شدن چیز دیگری است.

با بچه ها، با اطمینان رفتار کنید تا قابل اطمینان بار بیایند، و قابل اطمینان شوند.

دولت، وظیفه دارد، خوشحال کنندگان مردم را، تشویق کند.

باید به جوانان، حفظ سازمان را، آموزش داد.

سازماندهی، لازمه و خواسته الگوی پیشرفت است.

حفظ سنن اعتقادی، ملی و نبوغ نژادی، واجب است.

نظامی که، دارای سازمان باشد، چارچوبی استوار دارد.





بازی روزگار را نمی فهمم ...

من تو را دوست می دارم... تو دیگری را... دیگری مرا... و همه ما تنهاییم!

داستان غم انگیز زندگی این نیست که انسانها فنا می شوند، این است که آنان از دوست داشتن باز می مانند.

همیشه هر چیزی را که دوست داریم بدست نمی آوریم، پس بیاییم آنچه را که به دست می آوریم دوست بداریم.

انسان عاشق زیبایی نمی شود، بلکه آنچه عاشقش می شود در نظرش زیباست!

انسان های بزرگ دو دل دارند؛ دلی که درد می کشد و پنهان است و دلی که میخندد و آشکار است.

همه دوست دارند که به بهشت بروند، ولی کسی دوست ندارد که بمیرد ... !

عشق مانند نواختن پیانو است، ابتدا باید نواختن را بر اساس قواعد یاد بگیری.
سپس قواعد را فراموش کنی و با قلبت بنوازی.

دنیا آنقدر وسیع هست که برای همه مخلوقات جایی باشد،
پس به جای آنکه جای کسی را بگیریم تلاش کنیم جای واقعی خود را بیابیم.

‏‏اگر انسانها بدانند فرصت باهم بودنشان چقدر محدود است؛ محبتشان نسبت به یکدیگر نامحدود می شود.

عشق در لحظه پدید می آید و دوست داشتن در امتداد زمان
و این اساسی ترین تفاوت میان عشق و دوست داشتن است.

راه دوست داشتن هر چیز درک این واقعیت است که امکان دارد از دست برود :

انسان چیست ؟
شنبه: به دنیا می آید.
یکشنبه: راه می رود.
دوشنبه: عاشق می شود.
سه شنبه: شکست می خورد.
چهارشنبه: ازدواج می کند.
پنج شنبه: به بستر بیماری می افتد.
جمعه: می میرد.